Դեկտեմբերի 5, 2017  |  հեղ.` Կարեն Ավետիսյան

Ռեժիսորները վայելում են ջրի յուրաքանչյուր կաթիլը՝ ցնցուղի տակ կամ շշի անկման ընթացքում կամ նորածնին լողացնելիս դանդաղեցված նկարահանումներով. դանդաղեցված այնքան, որքան պահաջում են Վերդին կամ Հենդելը:

 

Երաժշտության հնչյուններով արտամղվում են կանանց ճիչերը՝ մի դեպքում երկունքի ճիգերից, մյուսում՝ հեշտանքի կծկումներից:

 

Երկուստեք էսթետիզացվում է ֆիզիոլոգիան՝ նկարահանման հրապարակը վերածելով անատոմիական թատրոնի, որտեղ կանանց ջղաձգումները կանխավայելում են ինչպես գալիք ողբը, այնպես էլ՝ ցնծությունը:

 

«Կյանքի» ծնունդն ուղեկցվում է Վերդիի «Ռեքվիեմով», ինչն ինքնին պարադոքսալ է, այնքան պարադոքսալ, որքան ինքը ծննդաբերությունը՝ որպես կյանքի ու մահվան միջօրեական:

 

Փելեշյանի մոտ ռեքվիեմը դառնում է ոչ թե հոգեհանգստի, այլ հոգեծնունդի պատարագ:

 

Երաժշտական ու գեղագիտական զուգահեռ հունը երկու ռեժիսորներին վերջիվերջո դուրս է հանում տարբեր բիբլիական ափեր՝ ֆոն Թրիերին դեպի իր սիրելի հետազոտությունների գոտի՝ մարդկային մեղքի հովիտ, էքզիստենցիալ քաոս, իսկ Փելեշյանին` դեպի իր իսկ նախորդ ֆիլմի թունելվերջյան լույսը, որի ներքո մայրը՝ մանուկը գրկում, դառնում է Տիրամայր նորածնի հետ՝ հավերժանալով որպես ֆոնթրիերական քաոս հիշեցնող 90-ականների լուսավոր էկրանային սրբապատկեր:

​

Հ.Գ.

 

Լարս ֆոն Թրիերը «Հակաքրիստոսը» նկարահանել է 2009թ.-ին, Փելշեյանը՝ իր «Կյանքը»՝ 1993թ.-ին, իսկ այդ ամենից դեռ տասնյակ տարիներ առաջ կարծես այս երկու ֆիլմերը իր՝ «Առաջին օրը» բանաստեղծության տասը տողերում ամփոփել է ֆրանսիացի պոետ Ժակ Պրևերը. 

 

«Սպիտակ պաստառ պահարանում,

Կարմիր պաստառ անկողնում,

Մի երեխա մոր մեջ,

մայրը տառապանքի մեջ,

Հայրը սպասասրահում,

Սպասասրահը տան մեջ,

Տունը քաղաքում,

Քաղաքը գիշերվա մեջ,

Մահը աղաղակի մեջ`

Երեխան կյանքում:»